Και οι 7 ήταν υπέροχοι

Η Ελλάδα ψάχνει για Αντιπολίτευση και βρίσκει… Θίασο

Του Στραγαλά δημοσιογράφου που μασουλάει σταγάλια βλέποντας το έργο

Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Με τον τρόπο που είναι “υπέροχη” μια κακοπαιγμένη παράσταση στο δημοτικό θέατρο, όπου οι ηθοποιοί μπαίνουν και βγαίνουν από τη σκηνή χωρίς να συνεννοούνται, ξεχνούν τα λόγια τους και στο τέλος κατηγορούν τον φωτιστή που δεν “φώτισε το όραμά τους”. Αυτοί είναι οι ηγέτες της Αριστεράς στην Ελλάδα το 2025. Υπέροχοι. Στην αυτάρκειά τους, στην εμμονή τους, στην ανικανότητά τους να διαβάσουν τη συγκυρία.

Η Νέα Δημοκρατία, κουρασμένη και χτυπημένη, εξακολουθεί να σέρνει το άρμα της εξουσίας, όχι γιατί είναι ακμαία, αλλά γιατί απέναντί της έχει αντιπάλους που δεν μπορούν να σταθούν ούτε σε μια φωτογραφία μαζί χωρίς να τσακωθούν για το ποιος θα καθίσει στο κέντρο. Το ΠΑΣΟΚ κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη και ψιθυρίζει «εγώ είμαι ο δεύτερος πόλος», ενώ η Πλεύση Ελευθερίας αρμενίζει μόνη της με 14,2%, οριακά πάνω από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ανίκανη να φτιάξει ναυαρχίδα. Ο Κασελάκης παλεύει να επιβιώσει ανάμεσα σε εσωκομματικά «μαχαιρώματα» και πολιτικές μεταμορφώσεις. Το ΚΚΕ, αιώνια στο 8-9%, κάνει αντιπολίτευση στον… καπιταλισμό γενικά. Και οι υπόλοιποι; Μέρα25, Νέα Αριστερά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΚΚΕ (ΜΟΥ-ΛΟΥ), ΜΟΥ-ΛΟΥ ΚΚΕ – ας τους αφήσουμε στο όριο του 3%, εκεί όπου πάει η πολιτική να πεθάνει.

Η Metron Analysis μιλά για «ντέρμπι» για τη δεύτερη θέση. Ντέρμπι; Αν αυτό είναι ντέρμπι, τότε και το Αιγάλεω – ΑΟ Χανιά είναι Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί το ντέρμπι απαιτεί πάθος, στόχο, σύγκρουση ιδεών. Όχι ανακύκλωση χαρακωμάτων, παλιές εμμονές και πολιτική φοβία απέναντι στη συνεργασία.

Και να ήταν απλώς πολιτική ανωριμότητα; Όχι, είναι βαθιά υπαρξιακό. Οι αριστεροί ηγέτες στην Ελλάδα μοιάζουν περισσότερο με μοναχικούς μοναχούς σε μοναστήρια του Εγώ τους. Ο καθένας χτίζει το δικό του μοναστήρι, έχει τα δικά του άμφια, τον δικό του ψάλτη και απευθύνεται σε δικό του εκλογικό πίμνιο. Το κοινό καλό; Η ένωση για έναν πραγματικό αντίπαλο πόλο; Ποιμένας ούκ έστι μεθ’ αυτών.

Κι ενώ η κοινωνία βράζει, οι νέοι απομακρύνονται, οι πολίτες βλέπουν τον Μητσοτάκη να παίζει μπιρίμπα με τους θεσμούς, τα φιλελεύθερα ερείσματα να καταρρέουν και τη δημοκρατία να συρρικνώνεται, οι ηγέτες της Αριστεράς παίζουν… πολιτική σολίστα. Σαν να προετοιμάζονται όχι για την εξουσία, αλλά για τη συγγραφή ενός βιβλίου απομνημονευμάτων: «Πώς ήμουν πάντα δίκαιος αλλά ποτέ χρήσιμος».

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλον έναν Βαρουφάκη που απαγγέλλει Μαρξ με φώτα θεάτρου. Δεν χρειάζεται άλλη Ζωή που παίζει Σούζαν Σαραντόν σε ασπρόμαυρο δικαστικό δράμα. Δεν χρειάζεται Ανδρουλάκη να αναβιώνει φαντάσματα πράσινου ΠΑΚ, ούτε Κασελάκη να παλεύει με την ίδια του την περσόνα. Χρειάζεται έναν συνασπισμό λογικής, προτάσεων, σοβαρότητας, και –ας το πούμε ξεκάθαρα– ταπεινότητας.

Γιατί όταν το μόλις 30% των Ελλήνων δηλώνει κεντροδεξιό και  δίνει σχεδόν εξ ορισμού στη ΝΔ την πρώτη θέση, η μοναδική ευκαιρία της άλλης πλευράς είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ. Και όχι η ενότητα σαν σύνθημα. Η ενότητα ως σχέδιο, ως πράξη. Με συμβιβασμούς, με θυσίες, με κοινούς τόπους. Όχι με φωτογραφίσεις-παρωδία και πολιτικά φλερτ σε πάνελ.

Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι οι ηγέτες των αριστερών κομμάτων αντιλαμβάνονται πως η πολιτική δεν είναι θεραπευτήριο ναρκισσισμού.

Οπότε, ναι. Και οι 7 ήταν υπέροχοι.
Υπέροχοι στην αποτυχία τους να διαβάσουν την ιστορική ανάγκη.
Υπέροχοι στην άρνηση να δώσουν προοπτική στον πολίτη που αγωνιά.
Υπέροχοι στο να μένουν πιστοί στον εαυτό τους.
Και καταστροφικοί για όλους τους υπόλοιπους.