Ο Guardian, ο Μητσοτάκης και το ελληνικό deja vu με καλοσιδερωμένα κοστούμια
Γράφει ο φιλικός συντάκτης της γειτονιά σας
Δεν ήμουν μπροστά, αλλά μπορώ να το φανταστώ: ένα πρωί με το μισό του espresso στο χέρι, κάποιος στην επικοινωνία του Μαξίμου ξεφύλλιζε Guardian και έφτυσε τον καφέ του στην πρώτη αναφορά για τα Τέμπη. “Όχι πάλι… Και μάλιστα απ’ τον Πολ Τέιλορ; Ποιον; Τον άνθρωπο που έχει ζήσει σε τόσες πρωτεύουσες όσα και τα νησιά του Αιγαίου; Αυτόν που όταν μιλάει, οι διεθνείς πολιτικοί ανοίγουν τετράδιο;”
Ναι, αυτόν. Και μάλιστα, έναν από τους λίγους ξένους που έχουν κάνει το λάθος να αγαπήσουν την Ελλάδα όχι με τουριστική αφέλεια, αλλά με ερευνητικό πάθος και γεμάτο τεφτέρι.
Ο Πολ Τέιλορ λοιπόν έγραψε το αυτονόητο: ότι η Ελλάδα παραμένει μια χώρα με έντονες αντιφάσεις – με ανάπτυξη στο ΑΕΠ αλλά στασιμότητα στις ζωές. Με πρωθυπουργούς που φωτογραφίζονται στο Νταβός, ενώ τα ενοίκια της Κυψέλης γράφουν σενάρια δυστοπικής sci-fi σειράς.
Και πώς αντέδρασε ο ηγέτης της “σοβαρής Ελλάδας”; Με το κλασικό PR manual της δεκαετίας του ’80: “Μην διαβάζετε Guardian, είναι η Εφημερίδα των Συντακτών της Βρετανίας”. Που σημαίνει τι; Ότι αν η πραγματικότητα δεν μας αρέσει, πυροβολούμε τον ταχυδρόμο;
Κάπως έτσι ο Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει τον Τέιλορ διάσημο και στους πιο αδιάφορους αναγνώστες. Του έδωσε βήμα σε μια χώρα που, όπως λέει ο ίδιος ο Τέιλορ, “του μίλησε για ενοίκια πιο συχνά απ’ ό,τι για πληθωρισμό”.
Η Ελλάδα ως concept, ως αφήγηση, έχει πάντα φως και σκιά. Το είπε ο Τέιλορ με ευγένεια. Εμείς το φωνάζουμε από μπαλκόνια και timeline: μπορεί το ΑΕΠ να ανεβαίνει, αλλά ο καφές στο πλαστικό πήγε 3 ευρώ και η απόδειξη παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο της σύγχρονης Οδύσσειας.
Εδώ είναι το gonzo twist: η Ελλάδα δεν φοβάται την κριτική. Την καταλαβαίνει. Τη συζητάει στο καφενείο, την τραγουδάει στα ρεμπέτικα, την αναλύει στο Twitter. Αυτό που δεν αντέχει, είναι το political gaslighting. Το να της λες “μα τι ωραία που είσαι” ενώ η ίδια κοιτάζει τον τραπεζικό της λογαριασμό και παθαίνει ταχυκαρδία.
Ο Μητσοτάκης, με μια μόνο ατάκα, κατάφερε να επιβεβαιώσει πως η κριτική πονάει όταν είναι τεκμηριωμένη. Κι ο Guardian, με ένα μόνο άρθρο, απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να υψώσεις τη φωνή όταν έχεις στα χέρια σου γεγονότα.
Ο Τέιλορ, ρεαλιστής και όχι ρομαντικός, είπε αυτό που όλοι οι φιλέλληνες του κόσμου θα ήθελαν να πουν: “η Ελλάδα έχει potential, αλλά δεν φτάνει να βάζεις γραβάτα στον δείκτη ανάπτυξης. Πρέπει και να τον νιώθει ο πολίτης.”
Όσο για τον Guardian; Ένα άρθρο, 100.000 views, 650 σχόλια, κι ένας Πρωθυπουργός που τον διαφήμισε περισσότερο απ’ όσο θα το έκανε το PR τμήμα της εφημερίδας. Να μια νίκη για τη δημοσιογραφία: ο ήχος της αλήθειας δεν χρειάζεται ντουντούκα. Μόνο έναν καλό συντάκτη, ένα καυτό θέμα και έναν πολιτικό που σπεύδει να διαψεύσει… ακριβώς αυτό που επιβεβαιώνει.
Αν η Ελλάδα θέλει να είναι σοβαρή χώρα, ας αρχίσει να διαβάζει σοβαρούς δημοσιογράφους – ακόμα κι αν δεν της αρέσει πάντα αυτό που βλέπει στον καθρέφτη.
