Τώρα καταλαβαίνετε γιατί έγινε Πρωθυπουργός ο λάθος εκπρόσωπος της οικογένειας Μητσοτάκη;

Του Συντάκτη που όλα τα χτυπάει όλα τα μαχαιρώνει 

Κάποτε, στις μεγάλες οικογενειακές δυναστείες της πολιτικής, λέγαμε ότι τα γονίδια μεταφέρουν εξουσία, κύρος και λίγη από τη βαριά σκιά του προκατόχου. Αλλά ενίοτε, φαίνεται πως τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στο λάθος πρόσωπο. Ίσως γιατί η κάμερα λατρεύει το ψεύτικο χαμόγελο περισσότερο από τη φωνή που λέει την αλήθεια. Ίσως γιατί τα τηλεοπτικά παράθυρα ευνοούν την εικόνα κι όχι την ουσία. Ίσως, απλώς, γιατί ακόμα κι η Ιστορία κάνει λάθη.

Και μετά, μπαίνει στο κάδρο η Ντόρα. Όχι για να σου ψιθυρίσει. Αλλά για να σου πει κάτι που λίγοι τολμούν: Ότι το Ισραήλ, με τη μανία του να ισοπεδώσει τη Γάζα, φτιάχνει μεθοδικά τη δεύτερη γενιά της Χαμάς. Ότι η πολιτική του Τελ Αβίβ, όσο δικαιολογημένη κι αν ξεκίνησε, περνάει πια στο πεδίο της συλλογικής εκδίκησης και της ηθικής τύφλωσης. Ότι υπάρχει μια γραμμή – λεπτή σαν την ανάσα παιδιού σε νοσοκομείο χωρίς ηλεκτρικό – που αν την περάσεις, παύεις να είσαι το δίκιο και γίνεσαι ο άλλος πόλος του μίσους.

Κι ενώ ο Κυριάκος ψάχνει διπλωματική ισορροπία ανάμεσα στο “ναι μεν” και το “αλλά”, ανάμεσα στον διεθνιστή τεχνοκράτη και τον σιωπηλό εταίρο των δυτικών συμμαχιών, η Ντόρα – αυτή η γυναίκα με το παρελθόν που μυρίζει Υπουργείο Εξωτερικών και βαριά διπλωματία – βγαίνει μπροστά. Όχι γιατί ξαφνικά έγινε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Αλλά γιατί κάποιος έπρεπε να πει αυτό που όλοι ψιθυρίζουν πίσω από κλειστές πόρτες. Ότι η αλληλεγγύη στην ασφάλεια του Ισραήλ δεν συνεπάγεται συναίνεση στη μαζική τιμωρία ενός λαού.

Και μη γελιέστε – δεν μιλάει από αριστερίστικο συναισθηματισμό. Μιλάει ως άνθρωπος που έχει καταλάβει τι θα πει τρομοκρατία. Μιλάει με ιστορία. Μιλάει με ενοχές. Και αυτό είναι που την κάνει επικίνδυνα αληθινή.

Σε μια αίθουσα του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Κολυμπάρι των Χανίων – εκεί που συνήθως οι δηλώσεις είναι νερόβραστες και γεμάτες κοινοτοπίες – η Μπακογιάννη άναψε φωτιά. Με λέξεις απλές: «Οι βομβαρδισμοί και η έλλειψη ανθρωπιστικής βοήθειας πρέπει να σταματήσουν αμέσως.» Και δεν ήταν απλώς δήλωση. Ήταν ράπισμα στην αδράνεια. Ήταν ρωγμή στο τοίχος της δυτικής συνένοχης σιωπής.

Την ίδια ώρα, στην Αθήνα, κυβερνητικά χείλη μασούν τα λόγια τους. Σαν να γράφουν δελτία Τύπου με τεχνητή νοημοσύνη που έχει εκπαιδευτεί μόνο σε διπλωματική ξύλινη γλώσσα. «Η κατάσταση είναι κρίσιμη», «παρακολουθούμε με ανησυχία», «οι ανθρώπινες ζωές είναι πολύτιμες» – ναι, ναι, ξέρουμε. Όλα πολύτιμα, όλα κρίσιμα, κανένα όμως αρκετά σημαντικό για να θυμώσει κανείς.

Εδώ, όμως, η Ντόρα μάς θύμισε τι σημαίνει πολιτική με ραχοκοκαλιά. Μας υπενθύμισε πως το ηθικό κύρος δεν είναι μονάχα δικαίωμα της χώρας που έχει στρατό. Είναι υποχρέωση εκείνων που έχουν φωνή. Και δυστυχώς, στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, η φωνή αυτή δεν ανήκει πια στον Πρωθυπουργό – αλλά στην αδερφή του.

Τώρα καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί έγινε πρωθυπουργός ο λάθος Μητσοτάκης;

Γιατί ο σωστός άνθρωπος σε λάθος εποχή, είναι καταδικασμένος να μείνει παρατηρητής.

Ή, στην περίπτωση της Ντόρας, προφήτης με μικρόφωνο. Και το μικρόφωνο ήταν ανοιχτό. Ευτυχώς.