Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα, βρε Ζωή

Αν η πολιτική ήταν μπαρμπούτι, ο Μητσοτάκης αυτόν τον μήνα θα ‘χε φύγει από το τραπέζι ξεβρακωμένος και με το τάσι να τον κοιτάει κοροϊδευτικά. Ρίχνει, ρίχνει, και όλο το ζάρι φέρνει ασόδυο. Και να ’ταν μόνο η γκαντεμιά – είναι κι η φάτσα του παίχτη που προσπαθεί να πείσει το κοινό πως “παίζουμε για την πατρίδα”, την ώρα που όλοι ξέρουμε ότι το μαγαζί γράφει “καζίνο Νταού Πεντέλης” και οι τσόχες στάζουν ιδρώτα από τις ήττες.

Μέσα σε ένα μήνα, ο Κυριάκος είδε τον κόσμο να του στραβώνει απ’ όλες τις μπάντες. Πρώτο πιάτο: η υπόθεση του Σινά – εκεί που η κυβέρνηση προσπαθεί να πουλήσει “πνευματικό τουρισμό” και πατριωτισμό από το παλιό, το καλό το ελληνικό, και τελικά εμφανίστηκε σαν τούριστ γκουάιντ των Αιγυπτίων που βλέπουν το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης σαν σουβενίρ με ελληνικό copyright. Έγινε και ρεζίλι, και τον είπαν και απρόσεκτο φύλακα των εθνικών συμβόλων. Εξωτερική πολιτική μέσω Tripadvisor.

Δεύτερο πιάτο: η πρόταση Καρυστιανού – ένα χαστούκι με τριαντάφυλλα από τη “γλυκιά” αντιπολίτευση που μιλούσε εκ μέρους των συγγενών των θυμάτων του Τεμπών.

Και σα να μην έφταναν αυτά, σκάει και το φάντασμα του Αντώνη Σαμαρά. Που δεν λέει ακόμα “κατεβαίνω”, αλλά βάζει κάθε εβδομάδα μια γκριμάτσα σε συνέντευξη, μια διαρροή σε φιλικό μέσο, μια φράση σαν μαχαίρι με λάμα Καλαβρύτων: “Δεν υπάρχει πολιτικός που να μην κάνει λάθη. Εκτός από εμένα.” Τρέμει το μέγαρο. Οι βαρόνοι ξυπνάνε με ιδρώτα. Και το κόμμα ψάχνει νέο GPS ενώ το κοντέρ της ΝΔ γράφει κάτω από 30%.

Για να μην πω για τα υπόλοιπα ΟΠΕΚΕΠΕ και τα λοιπά. Δεν έχει και χώρο η σελίδα……

Κι ενώ όλα αυτά σκάνε στο κεφάλι του Μητσοτάκη με ρυθμό ρέγκε στον ανεμιστήρα, εκείνος βγαίνει να πείσει πως “όλα πάνε καλά, απλώς ο λαός δεν το έχει καταλάβει ακόμα”. Επικοινωνία φτιαγμένη από φούμαρα και ΑΙ-generated slogans. Και χαιρετούρες στ ακαφενεία της επαρχίας. Κούνια που σε κούναγε. Και επικοινωνιολόγοι των ’80 s. Ο κόσμος δε μασάει. Οι ζαριές δεν συγχωρούν.

Κι εκεί που ο Κυριάκος τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, σαν ντελιβεράς με λάθος παραγγελία, η Ζωή Κωνσταντοπούλου εμφανίζεται σαν να παίζει σε άλλο σύμπαν. Καθαρή, αιχμηρή, οργανωμένη, συγκεντρωμένη. Με πολιτικό λόγο που δεν μυρίζει καμαρίλα. Με παρεμβάσεις που δεν ρίχνουν λάσπη, αλλά χτίζουν κύρος. Και με ένα κοινό που – παρά την υπερβολή της – την βλέπει και λέει: “τουλάχιστον αυτή, αν ρίξει ζαριά, θα το φέρει το έξι”.

Δεν ξέρω αν θα είναι αυτή η “παίκτρια” που θα καθίσει στο τελικό τραπέζι. Ξέρω όμως πως αυτόν τον μήνα, η μόνη που δεν πάει πάσο, δεν διπλομετράει τα λόγια της, και δεν φέρνει ζάρια-νεκροταφείο, είναι εκείνη.