Τσίπρας με ρεαλισμό: Χωρίς ανοιχτά σύνορα και νέα Αριστερά

Η χθεσινή τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο του Economist σηματοδότησε έναν ξεκάθαρο απογαλακτισμό από το πρόσφατο πολιτικό του παρελθόν και τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία.

Υπερασπιζόμενος τα οικονομικά κεκτημένα της κυβέρνησής του, απέφυγε όμως κάθε αναφορά στις ιδεολογικές του ρίζες, τοποθετώντας τον εαυτό του ανάμεσα στην τρέχουσα πολιτική σκηνή και την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, με ρόλο «κριτή» και «χρήσιμου» παρατηρητή.

Η προσέγγιση που υιοθετεί θυμίζει τον Προμηθέα, εστιάζοντας όχι μόνο σε οράματα αλλά και σε «όρους ρεαλισμού», μακριά από τις παραδοσιακές ρήξεις που χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά.

Η Αριστερά ήταν ουσιαστικά απούσα από τον λόγο του, ενώ αντίθετα χαρακτήρισε «ριζοσπαστικές» τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ως προτεραιότητα.

Ο ίδιος υπερασπίστηκε το δημοσιονομικό αποτύπωμα της διακυβέρνησής του, εστιάζοντας στην πραγματική οικονομία του 2019 σε σύγκριση με σήμερα, αποφεύγοντας όμως να αναφερθεί σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή εμβληματικές πολιτικές εκείνης της περιόδου.

Στο συνέδριο παρευρέθηκαν κομματικά και κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Γιώργος Χουλιαράκης, Δημήτρης Λιάκος, Κατερίνα Νοτοπούλου, αλλά και βουλευτές της Νέας Αριστεράς, μεταξύ των οποίων ο βουλευτής Οζγκιούρ Φερχάτ.

Η νέα ρεαλιστική στροφή του Τσίπρα απευθύνεται σε πιο κεντρώο ακροατήριο και συνοδεύεται από μια προγραμματική μετατόπιση.

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε σε μια «δημιουργική μεταναστευτική πολιτική», απορρίπτοντας τα ανοιχτά σύνορα, αλλά ζητώντας ανοιχτή αγορά εργασίας σε τομείς με έλλειψη εργατικών χεριών.

Παράλληλα, τόνισε την ανάγκη για φορολογικά, ασφαλιστικά και επιχειρηματικά κίνητρα προς τους νέους για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.

Παρουσίασε τους 9 άξονες του «Εθνικού Σχεδίου Ανάταξης» που περιλαμβάνουν:

– Ισχυρό και δίκαιο κράτος
– Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου

Η νέα πολιτική γραμμή του Αλέξη Τσίπρα δείχνει πως εγκαταλείπει τον παραδοσιακό ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς για μια πιο ρεαλιστική, κεντρώα και προσωποκεντρική προσέγγιση στο δημόσιο βίο.