Ρόμπι Γουίλιαμς: Αποκάλυψη για σύνδρομο Τουρέτ και τις προκλήσεις στην καριέρα του

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς αποκάλυψε ότι πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ, περιγράφοντας το ως μια παρεμβατική κατάσταση που επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητά του. Σε συνέντευξή του στο podcast «I’m ADHD! No You’re Not», με τους Πολ Γουάιτχαουζ και Δρ. Μάιν Κονκμπαγίρ, ο τραγουδιστής μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για την εμπειρία του.

«Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω Τουρέτ, αλλά δεν εκδηλώνεται. Είναι παρεμβατικές σκέψεις που συμβαίνουν. Προχθές περπατούσα στον δρόμο και κατάλαβα ότι αυτές οι σκέψεις ανήκουν στο σύνδρομο Τουρέτ. Απλώς δεν βγαίνουν προς τα έξω», ανέφερε ο Γουίλιαμς.

Παρά την αγάπη του κοινού, ο ίδιος εξήγησε πως αυτή δεν επηρεάζει την εσωτερική του μάχη: «Θα νόμιζες ότι ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που σου δείχνουν την αγάπη τους θα βοηθούσε, αλλά ό,τι κι αν είναι μέσα μου δεν το ακούει. Δεν μπορώ να το δεχτώ».

Επιπλέον, αποκάλυψε ότι πρόσφατα υποβλήθηκε σε τεστ για αυτισμό, το οποίο ήταν αρνητικό, αλλά παρουσίασε χαρακτηριστικά αυτισμού, κυρίως άγχος όταν απομακρύνεται από τον «ασφαλή χώρο» του, το κρεβάτι του.

Ο τραγουδιστής παραδέχτηκε τον φόβο του για τις περιοδείες: «Έχω μια πολύ περίπλοκη σχέση με τις περιοδείες και τις ζωντανές εμφανίσεις. Όταν μου λένε “πας σε περιοδεία, θα είσαι ενθουσιασμένος”, η απάντηση είναι όχι, είμαι τρομοκρατημένος. Έκρυβα πάρα πολύ καλά τα συναισθήματά μου. Δείχνω γεμάτος αυτοπεποίθηση, φαντάζω αλαζονικός, κάνω μεγάλες κινήσεις. Αυτό λειτούργησε για μένα, γιατί το πρόσωπό μου μπήκε σε αφίσες και οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν εισιτήρια. Στην πραγματικότητα, όμως, νιώθω ακριβώς το αντίθετο».

Η σύζυγός του, Άιντα, αποτελεί σημαντική πηγή στήριξης, ενθαρρύνοντάς τον πριν τις περιοδείες: «Ίσως να μην ξαναπαίξεις ποτέ σε στάδιο. Πόσο τυχερός είσαι που έχεις αυτήν την ευκαιρία», του λέει.

Το σύνδρομο Τουρέτ είναι μια κληρονομική νευρολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από χρόνια τικς, τόσο κινητικά όσο και φωνητικά. Η διάγνωση απαιτεί την παρουσία πολλαπλών κινητικών και τουλάχιστον ενός φωνητικού τικ για διάστημα άνω του ενός έτους, χωρίς διακοπή μεγαλύτερη των τριών μηνών.

Σύμφωνα με την παιδονευρολόγο Άρτεμη Γκίκα, περίπου 1 στα 100 παιδιά σχολικής ηλικίας εμφανίζει το σύνδρομο, το οποίο είναι συχνότερο στα αγόρια. Τα πρώτα τικς εμφανίζονται συνήθως μεταξύ 5 και 7 ετών, με μεγαλύτερη ένταση μεταξύ 10 και 12 χρόνων.

Η πρόγνωση είναι θετική, καθώς σε περίπου ένα τρίτο των παιδιών τα τικς εξαφανίζονται μετά την εφηβεία, ενώ σε άλλους μειώνονται σημαντικά. Ωστόσο, σε ένα μικρό ποσοστό τα τικς παραμένουν σημαντικά και μετά την ηλικία των 15-18 ετών. Επιπλέον, το σύνδρομο μπορεί να συνυπάρχει με άλλες διαταραχές, όπως εμμονές και διαταραχές προσοχής, που συχνά αποτελούν μεγαλύτερο πρόβλημα για το παιδί και το περιβάλλον του από τα ίδια τα τικς.