Η μεγαλόπρεπη αποχαιρετιστήρια παράσταση της Δαλιδά με την Όλγα Βενέτη

Το μεγάλο φινάλε της παράστασης «Dalida-La grande Finale» στο θέατρο Παλλάς ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό θα μπορούσε να υπάρξει για ένα έργο που τίμησε τη θρυλική Δαλιδά.

Η Όλγα Βενέτη, με την εξαιρετική παρουσία της, μεταμορφώθηκε σε μια αληθινή ντίβα, ζωντανεύοντας όλες τις πλευρές της ζωής και της καριέρας της Δαλιδά. Από τις πιο τρυφερές έως τις πιο εκρηκτικές στιγμές, από τους μεγάλους έρωτες ως την ανυπέρβλητη αγάπη για το τραγούδι, η παράσταση ξεχώρισε για την αλήθεια και τον συναισθηματικό πλούτο της.

Στη σκηνή, η Βενέτη δεν προσπάθησε να μιμηθεί απλώς τη Δαλιδά αλλά να μεταφέρει το βαθύτερο ψυχικό της μέταλλο, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία στο κοινό. Η ερμηνεία του «Il venait d avoir 18 ans» ήταν ένα ζωντανό πυροτέχνημα συναισθημάτων, γεμάτο αλήθεια και πόνο, που άγγιξε το πλήθος στο κατάμεστο θέατρο.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Βάλαρης φρόντισε να αναδείξει μέσα από κείμενα και μουσική την αγωνία της Γιολάντα Κριστίνα Τζιλιότι – την πραγματική Δαλιδά – για τις δυσκολίες της ζωής, τους αδιέξοδους έρωτες και την προσωπική της αναζήτηση της αγάπης.

Η παράσταση επιβεβαίωσε τον πολιτισμικό πολυδιάστατο χαρακτήρα της Δαλιδά, παρουσιάζοντας το ξεσηκωτικό «Jouer Bouzouki» και αποκαλύπτοντας την πολιτικοποιημένη πλευρά της μέσα από το «Salma ya salama», φόρο τιμής στην πατρίδα της Αίγυπτο και στους αιχμαλώτους μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.

Το τεράστιο Video Wall που συνόδευε την παράσταση αποκάλυπτε συγκλονιστικές στιγμές, όπως την ομολογία της Δαλιδά «Η ζωή μου έγινε ανυπόφορη, συγχωρείστε με» μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, που συνδέεται με την τραγική απώλεια του συντρόφου της, Λουίτζι Τένκο.

Παρά τις δυσκολίες, η Δαλιδά μέσα από τη φωνή της Βενέτη άντεξε και ανέβηκε ξανά στη σκηνή, τραγουδώντας το «Gigi l’amoroso» ως ζωντανό φόρο τιμής και υπενθύμιση της αιώνιας παρουσίας της.

Η ευθραυστότητα και η δύναμη της Δαλιδά αποτυπώθηκαν έντονα στο «Mourir sur scène», ενώ η ερμηνεία του «Τρένο φεύγει στις οκτώ» μετέφερε με συγκίνηση τη μελαγχολία και την εσωτερική πάλη της ηρωίδας.

Το αξεπέραστο φινάλε με το «Je Suis Malade» σφράγισε την παράσταση αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στις καρδιές του κοινού.

Η τεχνολογία δημιούργησε μία ιδιαίτερη συνεύρεση της Βενέτη με τη Δαλιδά επί σκηνής, αποδεικνύοντας πως η μουσική και το τραγούδι μπορούν να ξεπεράσουν κάθε χρόνο, χώρο και ακόμη και το θάνατο.

Αυτή η παράσταση ήταν μια ουσιαστική συνάντηση με το πνεύμα της Δαλιδά, μια αληθινή γιορτή της μουσικής και της ζωής.