Δεκαπενταύγουστος: Η Κοίμηση της Θεοτόκου μέσα από τις παραδόσεις και την πίστη μας

Στον Δεκαπενταύγουστο, η Εκκλησία γιορτάζει με μεγαλοπρέπεια και ευλάβεια την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, μια από τις σημαντικότερες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Ως Ορθόδοξος πιστός, πάντα ένιωθα πως αυτή η γιορτή είναι κάτι περισσότερο από μια απλή θρησκευτική τελετή. Είναι μια στιγμή που αποτινάσσουμε το σκοτάδι και νιώθουμε πλημμυρισμένοι από φως, αγάπη και αισιοδοξία, γι’ αυτό και αποκαλείται «το Πάσχα του καλοκαιριού».

Χιλιάδες πιστοί συρρέουν σε εκκλησίες και μοναστήρια, προσκυνούν τις άγιες εικόνες της Παναγίας, ζητούν τις πρεσβείες της και βρίσκουν παρηγοριά στην παρουσία της. Η Κοίμησή Της δεν είναι πένθος, γιατί όπως λέει ο πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν, «ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος», αλλά μια ένωση με την αιωνιότητα, μια νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο.

Η Παναγία για εμάς δεν είναι μόνο η Μητέρα του Χριστού, αλλά και μητέρα όλων των ανθρώπων, μια συμπαραστάτιδα που μεσιτεύει σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Η εκκλησιαστική παράδοση δεν στηρίζεται σε κείμενα της Καινής Διαθήκης, αλλά σε μαρτυρίες πατέρων της Εκκλησίας και υμνικούς λόγους, που διατηρούν την αρχαία και αληθινή παράδοση. Σύμφωνα με αυτήν, η Κοίμηση συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη και το σώμα της Παναγίας μεταφέρθηκε και ετάφη στον κήπο της Γεθσημανής.

Όμως, η Εκκλησία δεν εστιάζει στην ιστορική πλευρά, αλλά στο νόημα του θανάτου της: το πέρασμα στη ζωή, τη νίκη του Χριστού πάνω στον θάνατο και την υπόσχεση της ανάστασης για όλους μας. Ο θάνατος της Παναγίας γίνεται έτσι μια χαρμόσυνη πραγματικότητα, γεμάτη φως και ζωή, χωρίς λύπη ή μοιρολόγια.

Η υμνογραφία της γιορτής είναι πλούσια και γεμάτη σεβασμό, με τον Ακάθιστο Ύμνο να αποτελεί την κορύφωση, αποτυπώνοντας ποιητικά και λυρικά το σχέδιο της σωτηρίας μέσα από το πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για μένα, ο Δεκαπενταύγουστος δεν είναι απλά μια μέρα γιορτής, αλλά μια ευκαιρία να νιώσω την παρουσία της Παναγίας πιο κοντά, να ανανεώσω την πίστη μου και να βρω δύναμη και ελπίδα για τη ζωή.