Αραβικός Κόσμος: Πλούτος χωρίς Ισχύ απέναντι στην Ισραηλινή Επιθετικότητα
Στη Ντόχα, οι ηγέτες του Αραβικού κόσμου εξέφρασαν ανοιχτά τη στήριξή τους στο Κατάρ, το οποίο δέχθηκε πρόσφατα ισραηλινή επίθεση με δέκα πυραύλους σε προάστιο της πρωτεύουσάς του.
Ωστόσο, το ανακοινωθέν της συνόδου, αν και αυστηρό και εκτενές, δεν περιελάμβανε κανένα συγκεκριμένο μέτρο ή αντίδραση προς το Τελ Αβίβ. Αυτό αποδεικνύει ότι ο τεράστιος πλούτος των χωρών όπως το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν έχει μεταφραστεί σε ουσιαστική πολιτική ή στρατηγική ισχύ.
Παρότι έχουν σημειωθεί σημαντικά βήματα από αυτές τις χώρες, είτε αδυνατούν είτε δεν επιθυμούν να ασκήσουν πίεση στο Ισραήλ και τους βασικούς του υποστηρικτές, όπως οι ΗΠΑ, για τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα.
Η ιστορία θυμίζει την εποχή του 1973, όταν στον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ, Συρίας και Αιγύπτου, οι αραβικές χώρες μέσω του OAPEC επέβαλαν εμπάργκο πετρελαίου στις ΗΠΑ και άλλες χώρες που υποστήριζαν το Ισραήλ. Το μέτρο αυτό συνέβαλε σημαντικά στην ύφεση των δυτικών οικονομιών και επιτάχυνε την κατάπαυση του πυρός.
Σήμερα, παρά την ένταση της ισραηλινής προέλασης στη Γάζα και τον τραγικό απολογισμό των 65.000 νεκρών σύμφωνα με τις παλαιστινιακές αρχές, καθώς και την καταγγελία γενοκτονίας από επιτροπή του ΟΗΕ, οι ίδιες αραβικές χώρες παραμένουν παθητικές.
Αυτή η στάση αντανακλά την εξάρτηση των αραβικών κυβερνήσεων από ξένες δυνάμεις για την ευημερία, την προστασία και συχνά την επιβίωσή τους. Παράδειγμα αποτελεί η αναγνώριση του Κατάρ ως «Μεγάλο Σύμμαχο εκτός ΝΑΤΟ» από τις ΗΠΑ το 2022 και η παρουσία της μεγαλύτερης αμερικανικής αεροπορικής βάσης στη Μέση Ανατολή στη χώρα, χωρίς να αποτραπούν οι ισραηλινές επιδρομές.
Οι ηγεμόνες της περιοχής φαίνεται πως λειτουργούν περισσότερο ως «ικέτες», βασιζόμενοι στην παρέμβαση των ΗΠΑ. Όπως ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, Τζάσεμ Μοχάμεντ αλ-Μπουντάιουι, «Περιμένουμε από τους στρατηγικούς μας εταίρους στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στο Ισραήλ ώστε να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά».
Η δήλωση αυτή υπογραμμίζει την αδυναμία των αραβικών χωρών να διεκδικήσουν ή να ασκήσουν πίεση από μόνες τους, παρά τον πλούτο και τη γεωστρατηγική τους θέση.
