Η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από ΗΒ, Καναδά και Αυστραλία: Μια ιστορική στροφή

Η απόφαση της κυβέρνησης του Κιρ Στάρμερ να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος πριν από την επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ σηματοδοτεί μια κρίσιμη πολιτική και διπλωματική αλλαγή.

Αν και στην πράξη δεν αλλάζει άμεσα την κατάσταση στο πεδίο, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και την ανθρωπιστική κρίση να συνεχίζονται, η κίνηση αυτή φέρει βαρύ συμβολισμό. Για πρώτη φορά, το Ηνωμένο Βασίλειο – μια χώρα με διεθνές κύρος και ιστορικό ρόλο στη Μέση Ανατολή – αναγνωρίζει επίσημα την Παλαιστίνη, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα τόσο προς το Ισραήλ όσο και προς τη διεθνή κοινότητα.

Σχεδόν ταυτόχρονα, και ο Καναδάς με την Αυστραλία ανακοίνωσαν την αναγνώριση της Παλαιστίνης. Αν και δεν προσθέτουν το ίδιο βάρος με το Ηνωμένο Βασίλειο, υπογραμμίζουν το νέο διπλωματικό μέτωπο που διαμορφώνεται απέναντι στο Ισραήλ. Εάν σε αυτό το μέτωπο ενταχθεί και η Γαλλία, μαζί με την Ισπανία που έχει ήδη εκφραστεί θετικά, ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης θα πιέσει πιο έντονα το Τελ Αβίβ για άμεση λύση στη Γάζα.

Η απόφαση του Λονδίνου δεν ήταν αυτονόητη. Θέτοντας προϋποθέσεις όπως εκεχειρία στη Γάζα, ελεύθερη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας, παύση εποικιστικών σχεδίων στη Δυτική Όχθη και δέσμευση σε λύση δύο κρατών, η βρετανική κυβέρνηση προχώρησε στην αναγνώριση, παρά το γεγονός ότι οι όροι δεν εκπληρώθηκαν πλήρως. Η κίνηση αυτή έγινε με την πρόθεση να κρατηθεί ζωντανή η προοπτική της ειρήνης.

Οι υποστηρικτές της απόφασης τη χαρακτηρίζουν ηθική και πολιτική πράξη που αυξάνει τη διπλωματική πίεση προς το Ισραήλ και ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση των Παλαιστινίων. Παράλληλα, προσδοκούν ότι θα ενθαρρύνει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα.

Ωστόσο, αρκετοί Παλαιστίνιοι εκφράζουν επιφυλάξεις, τονίζοντας ότι η αναγνώριση χωρίς συγκεκριμένα μέτρα, όπως κυρώσεις, τερματισμό της βίας και αλλαγές στην πολιτική εποικισμών, παραμένει μια κίνηση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Στο εσωτερικό του Ηνωμένου Βασιλείου, η απόφαση αντανακλά την ισχυρή πίεση εντός του Εργατικού Κόμματος και τη διάθεση σημαντικού μέρους της κοινής γνώμης, που σύμφωνα με δημοσκοπήσεις στηρίζει την αναγνώριση.

Οι διεθνείς συνέπειες αυτής της κίνησης θα φανούν στο προσεχές διάστημα. Σίγουρα όμως, η αναγνώριση από το Λονδίνο θα εντείνει τον διάλογο για το μέλλον της Μέσης Ανατολής και θα αναγκάσει όλους τους εμπλεκόμενους να επανεξετάσουν τις θέσεις τους απέναντι στο αδιέξοδο της σύγκρουσης.