Έμφραγμα: Ο Πόνος ως Προγνωστικό Σημείο Κινδύνου Θνησιμότητας
Τα καρδιαγγειακά νοσήματα, με κορυφαίο το έμφραγμα του μυοκαρδίου, παραμένουν βασική αιτία θνησιμότητας παγκοσμίως. Ωστόσο, ένα χρόνο μετά το επεισόδιο, ένα επίμονο σύμπτωμα, ο πόνος, αναδεικνύεται ως κρίσιμος παράγοντας πρόβλεψης της μακροπρόθεσμης επιβίωσης.
Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο Journal of the American Heart Association, οι ασθενείς που υποφέρουν από πόνο μήνες μετά την καρδιακή προσβολή έχουν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Το εύρημα αυτό προτείνει την αξιολόγηση του πόνου ως δείκτη κινδύνου για την πορεία της υγείας μετά το έμφραγμα.
Η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία καταγράφει ότι στις ΗΠΑ συμβαίνει ένα καρδιακό επεισόδιο κάθε 40 δευτερόλεπτα, με μέση ηλικία εμφάνισης τα 65,6 έτη για τους άνδρες και 72 για τις γυναίκες. Ο πόνος, συχνό σύμπτωμα μετά το επεισόδιο, συνήθως συνδέεται με συνυπάρχουσες παθήσεις και, όπως δείχνει η μελέτη, αποτελεί προγνωστικό παράγοντα μακροχρόνιας επιβίωσης.
Η δρ. Linda Vixner, αναπληρώτρια καθηγήτρια ιατρικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Dalarna της Σουηδίας και συντάκτρια της μελέτης, επισημαίνει: «Προκαλεί σημαντική απώλεια λειτουργικότητας, ενώ μπορεί να οδηγήσει σε αναπηρία. Η έρευνα δείχνει ότι συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων και θανάτου».
Η μελέτη βασίστηκε σε ανάλυση δεδομένων από το σουηδικό μητρώο SWEDEHEART με περισσότερους από 18.300 ενηλίκους, μέσης ηλικίας 62 ετών, που είχαν υποστεί καρδιακή προσβολή μεταξύ 2004 και 2013. Το 24,5% των συμμετεχόντων ήταν γυναίκες.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι σχεδόν το 45% των ασθενών ανέφερε μέτριο ή έντονο πόνο ένα χρόνο μετά το έμφραγμα. Αυτοί που είχαν μέτριο πόνο εμφάνιζαν 35% αυξημένο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία εντός 8,5 ετών, ενώ όσοι ανέφεραν έντονο πόνο διέτρεχαν υπερδιπλάσιο κίνδυνο.
Επιπλέον, το 65% όσων είχαν πόνο δύο μήνες μετά το επεισόδιο συνέχισαν να τον αντιμετωπίζουν και έναν χρόνο αργότερα, υποδεικνύοντας την επίμονη φύση του προβλήματος.
Η δρ. Vixner τονίζει τη σημασία της αξιολόγησης του πόνου ως παράγοντα κινδύνου και τονίζει πως «εμποδίζει την αποκατάσταση και τη συμμετοχή σε δραστηριότητες προστασίας της καρδιαγγειακής υγείας, όπως η τακτική άσκηση». Η μειωμένη σωματική δραστηριότητα με τη σειρά της αυξάνει περαιτέρω τον κίνδυνο υγείας. Επίσης, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα μείωσης παραγόντων κινδύνου, όπως το κάπνισμα, η υψηλή αρτηριακή πίεση και η υπερλιπιδαιμία.
