«Κοιμούνται τα ψάρια;» – Μια βαθιά κατάδυση στο πένθος και τη μνήμη
Τα ψάρια κοιμούνται, και ίσως ονειρεύονται — έτσι μας εισάγει το έργο «Κοιμούνται τα ψάρια;» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μεταφρασμένο από την Κατερίνα Θεοδωράτου.
Μετά την επιτυχημένη σκηνοθεσία «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», η Ζωή Ξανθοπούλου επιστρέφει με έναν συγκλονιστικό μονόλογο του Jens Raschke που έχει ήδη βραβευτεί με το Mülheimer Children’s Theater Prize 2012 και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Η δεκάχρονη Γέτε αφηγείται με γλυκόπικρο χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια την προσωπική της απώλεια. Δεν φοβάται τις λέξεις ούτε τις εικόνες, και μέσα από τα δικά της μάτια βλέπουμε την αιωρούμενη σκιά που στοιχειώνει και ταυτόχρονα λυτρώνει.
Το έργο ξεπερνά τη στενή έννοια της διαχείρισης του πένθους και γίνεται μια αθώα, παιδική ματιά στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, στο αβέβαιο «μετά» και στην επώδυνη συμφιλίωση με την απώλεια. Ο Raschke ανοίγει έναν θεραπευτικό δρόμο που ανακουφίζει τον πόνο, δίνει ελπίδα και αναδεικνύει τη δύναμη της μνήμης και της αδελφικής αγάπης.
Την ηρωίδα Γέτε ενσαρκώνει η Ευγενία Δημητροπούλου, που μεταφέρει με ζωντάνια και βάθος το συναισθηματικό ταξίδι του χαρακτήρα.
Στο σκηνοθετικό της σημείωμα, η Ζωή Ξανθοπούλου αναφέρει: «Παρόλο που ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, είναι επίσης γεμάτος και από το ξεπέρασμά του.» (Helen Keller)
Η παράσταση παρουσιάζει την ιστορία της Γέτε, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του μικρού της αδερφού, μέσα από μια ενήλικη ματιά που συνδιαλέγεται με το κοινό σε πραγματικό χρόνο. Μέσα σε μία ώρα, η Γέτε στήνει ένα μνημόσυνο και ταυτόχρονα ανοίγει δρόμο για τη δική της ζωή, φιλοσοφώντας, γελώντας, και εκθέτοντας αλήθειες και τύψεις με χιούμορ και συγκίνηση.
Το κοινό νιώθει τον φόβο και την αγωνία απέναντι στον θάνατο, την ανάγκη να κρατηθεί κανείς από κάποιο σημείο για να επιβιώσει. Η Γέτε του σήμερα κουβαλά μέσα της το παιδί που υπήρξε, γιατί μπροστά στην απώλεια όλοι γινόμαστε παιδιά που παλεύουν να σταθούν σαν μεγάλοι.
