«Κοιμούνται τα ψάρια;»: Μια συγκλονιστική παράσταση για την απώλεια και το πένθος

Τα ψάρια, όπως αποδεικνύεται, κοιμούνται. Και ίσως ονειρεύονται, αναρωτιέται κανείς.

Η Ζωή Ξανθοπούλου, μετά την επιτυχία του «Πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», παρουσιάζει στο Θέατρο Σταθμός το έργο «Κοιμούνται τα ψάρια;» του Jens Raschke, σε μετάφραση της Κατερίνας Θεοδωράτου. Το έργο έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις όπως το Mülheimer Children’s Theater Prize 2012 και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες πριν έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Η δεκάχρονη Γέτε αφηγείται με απλότητα και έντονο χιούμορ τη δική της εμπειρία απώλειας, χωρίς να κρύβει φόβους ή αλήθειες. Μέσα από τα μάτια της, οι θεατές γνωρίζουν τη σκιά που αφήνει πίσω της η απώλεια, μια σκιά που στοιχειώνει αλλά ταυτόχρονα προσφέρει απρόσμενη λύτρωση.

Παρά το γεγονός ότι το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ιστορία διαχείρισης πένθους, ξεπερνά αυτόν τον ορισμό. Προσφέρει μια παιδική, αθώα ματιά στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, στο άγνωστο «μετά» και στην οδυνηρή αποδοχή του θανάτου. Η γραφή του Raschke ανοίγει έναν θεραπευτικό δρόμο για την ανακούφιση του πόνου, την ελπίδα, τη μνήμη και την αδελφική αγάπη.

Στον ρόλο της Γέτε, η Ευγενία Δημητροπούλου δίνει ζωή σε αυτή τη συγκινητική ιστορία με αυθεντικότητα και βάθος.

Η σκηνοθέτης Ζωή Ξανθοπούλου σημειώνει: «Παρόλο που ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, είναι επίσης γεμάτος και από το ξεπέρασμά του» (Helen Keller).

Στην παράσταση, η ενηλικιωμένη Γέτε μοιράζεται με το κοινό τη διαδρομή του πένθους της, φέρνοντας στο προσκήνιο το «τότε» και το «τώρα». Μέσα σε μία ώρα, συνομιλεί με τους θεατές, εκφράζει φόβους, απορίες, γελά και συγκινείται. Η αναμέτρηση με το θάνατο και η ανάγκη επιβίωσης μέσα από την απώλεια είναι κοινός τόπος για όλους.

Η Γέτε του σήμερα κρατά μέσα της το παιδί που ήταν κάποτε, γιατί μπροστά στην απώλεια όλοι γινόμαστε παιδιά που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι σαν ενήλικες.