Ο Ρόμπι Γουίλιαμς αποκαλύπτει τη μάχη του με το σύνδρομο Τουρέτ
Ο Ρόμπι Γουίλιαμς παραδέχτηκε δημόσια για πρώτη φορά ότι ζει με το σύνδρομο Τουρέτ, περιγράφοντας το ως μια «παρεμβατική» κατάσταση που επηρεάζει την καθημερινότητά του και μια διαρκή αναζήτηση για θεραπεία.
Σε συνέντευξή του στο πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν του podcast «I’m ADHD! No You’re Not» με τους Πολ Γουάιτχαουζ και Δρ. Μάιν Κονκμπαγίρ, ο ερμηνευτής εξήγησε πως μόλις συνειδητοποίησε ότι έχει Τουρέτ, αν και τα συμπτώματα δεν εκδηλώνονται εμφανώς: «Προχθές περπατούσα στον δρόμο και κατάλαβα ότι αυτές οι σκέψεις ανήκουν στο σύνδρομο Τουρέτ. Απλώς δεν βγαίνουν προς τα έξω».
Ο Γουίλιαμς ανέφερε επίσης πως ούτε η αγάπη του κοινού μπορεί να αντισταθμίσει την εσωτερική του δυσφορία: «Θα νόμιζες ότι ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που σου δείχνουν την αγάπη τους θα βοηθούσε, αλλά ό,τι κι αν είναι μέσα μου δεν το ακούει. Δεν μπορώ να το δεχτώ».
Παράλληλα, αποκάλυψε ότι υποβλήθηκε σε τεστ για αυτισμό, το οποίο ήταν αρνητικό, αλλά παρουσίασε «χαρακτηριστικά αυτισμού», όπως το άγχος όταν απομακρύνεται από τον «ασφαλή χώρο» του, το κρεβάτι του.
Ο φόβος για τις περιοδείες παραμένει έντονος, με τον ίδιο να δηλώνει: «Έχω μια πολύ περίπλοκη σχέση με τις περιοδείες και τις ζωντανές εμφανίσεις. Όταν μου λένε “πας σε περιοδεία, θα είσαι ενθουσιασμένος”, η απάντηση είναι όχι, είμαι τρομοκρατημένος. Έκρυβα πάρα πολύ καλά τα συναισθήματά μου. Δείχνω γεμάτος αυτοπεποίθηση, φαντάζω αλαζονικός, κάνω μεγάλες κινήσεις. Αυτό λειτούργησε για μένα, γιατί το πρόσωπό μου μπήκε σε αφίσες και οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν εισιτήρια. Στην πραγματικότητα, όμως, νιώθω ακριβώς το αντίθετο».
Η σύζυγός του Άιντα αποτελεί βασικό στήριγμα, ενθαρρύνοντάς τον πριν από τις περιοδείες: «Ίσως να μην ξαναπαίξεις ποτέ σε στάδιο. Πόσο τυχερός είσαι που έχεις αυτήν την ευκαιρία».
Το σύνδρομο Τουρέτ, όπως εξηγεί η παιδονευρολόγος Άρτεμη Γκίκα, είναι μια κληρονομική νευρολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από χρόνια πολλαπλά κινητικά και τουλάχιστον ένα φωνητικό τικ για πάνω από ένα έτος. Περίπου 1 στα 100 παιδιά σχολικής ηλικίας εμφανίζει το σύνδρομο, το οποίο είναι συχνότερο στα αγόρια και εκδηλώνεται συνήθως από την ηλικία 5-7 ετών.
Η πρόγνωση είναι αισιόδοξη, καθώς σε ένα τρίτο των παιδιών τα τικς εξαφανίζονται μετά την εφηβεία, ενώ σε άλλα μειώνονται σημαντικά. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις συνυπάρχουν και άλλες διαταραχές, όπως οι εμμονές και η υπερκινητικότητα, που μπορεί να επηρεάσουν περισσότερο την καθημερινότητα από τα ίδια τα τικς.
