Ουκρανία: Η σκληρή πραγματικότητα πίσω από τη διπλωματία και την ειρήνη του Τραμπ
Το πρόσφατο ρωσικό πλήγμα στο Κίεβο, μόλις 13 ημέρες μετά τη συνάντηση Πούτιν-Τραμπ στην Αλάσκα, αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη πως η Μόσχα δεν ενδιαφέρεται για διπλωματική λύση, αν αυτή δεν συνάδει με τους δικούς της όρους και αν δεν έχει επιβεβαιώσει το τέλος του πολέμου.
Οι 18 νεκροί και η εκτεταμένη επίθεση με σχεδόν 600 drones και πάνω από 30 πυραύλους αποδεικνύουν ότι η ρωσική στρατηγική παραμένει αμείλικτη, τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η διμερή συνάντηση στο Άνκορατζ μάλλον λειτούργησε μόνο ως αφορμή για κοινές φωτογραφίες, ενώ ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος της απομόνωσης της Ρωσίας, που είχε επιβάλει η κυβέρνηση Μπάιντεν.
Η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στον ουκρανικό χώρο παραμένει αυτοσκοπός για τον Πούτιν και τους συνεργάτες του. Η νίκη στα πεδία των μαχών και στο διπλωματικό τραπέζι αποτελεί μονόδρομο για τη Μόσχα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει δυτικός αναλυτής που να πιστεύει σε μια ειρηνική λύση χωρίς την επιβολή πίεσης από τον Λευκό Οίκο.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει, επιμένει σε μια πολιτική που φέρνει στο προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθούν ένα σκληρό σχέδιο, όπου οποιαδήποτε υποχώρηση της Ουκρανίας θεωρείται ήττα. Το βασικό ερώτημα παραμένει πώς θα αναγκαστεί η Ρωσία να κάνει βήματα πίσω.
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη παραδώσει σημαντική στρατιωτική βοήθεια, ωστόσο τα αποτελέσματα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του Οβάλ Γραφείου. Η σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνουν καθημερινά οι Ουκρανοί αποδεικνύει ότι η μέχρι σήμερα πολιτική δεν έχει φέρει ουσιαστική αποκλιμάκωση.
Ίσως η απάντηση στο πώς θα λήξει ο πόλεμος να βρίσκεται σε μεθόδους που μοιάζουν με αυτές που χρησιμοποιεί η Μόσχα για να κλιμακώνει την ένταση, παρά για να την μειώνει.
Το μέλλον του πολέμου στην Ουκρανία δεν μπορεί να περιλαμβάνει τη Ρωσία ως αμετάβλητο παράγοντα. Η Ουάσιγκτον πρέπει να αναθεωρήσει ριζικά την προσέγγισή της, αν πραγματικά επιθυμεί το τέλος της σύρραξης.
Ο χρόνος που έχει δοθεί στον Πούτιν από τον Λευκό Οίκο, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα, αποδεικνύει ότι η υφιστάμενη πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, που έχει πρωτοστατήσει σε αυτή τη στρατηγική περισσότερο από τους προκατόχους του, καλείται να επιλέξει μια διαφορετική προσέγγιση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μεθόδους και τις πρακτικές του. Η πρόσφατη απόφαση του να δώσει εντολή αεροπορικών επιθέσεων στο Ιράν αποδεικνύει ότι δεν διστάζει να αναλάβει δραστικά μέτρα όταν το απαιτούν οι συνθήκες.
