Ουκρανία: Η σκληρή πραγματικότητα πίσω από τη διπλωματία Πούτιν-Τραμπ
Το πρόσφατο ρωσικό χτύπημα στο Κίεβο, μόλις 13 ημέρες μετά τη συνάντηση Πούτιν-Τραμπ στην Αλάσκα, αποδεικνύει με δραματικό τρόπο πως για τη Μόσχα η διπλωματία είναι δευτερεύουσα όταν δεν έχει ανακοινωθεί το τέλος του πολέμου.
Οι 18 νεκροί και η ένταση των επιθέσεων με σχεδόν 600 drones και πάνω από 30 πυραύλους συνιστούν μια θλιβερή επανάληψη, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Η Μόσχα φαίνεται να χρησιμοποίησε τη συνάντηση κορυφής στο Άνκορατζ περισσότερο για εντυπωσιακές φωτογραφίες παρά για ουσιαστική διπλωματική πρόοδο, απορρίπτοντας ουσιαστικά το πλαίσιο απομόνωσης που είχε επιβάλει η κυβέρνηση Μπάιντεν.
Η στάση του Κρεμλίνου παραμένει αμετάβλητη: η «στρατιωτική επιχείρηση» για τον Πούτιν είναι αυτοσκοπός και το τέλος του πολέμου περνά μόνο μέσα από τη ρωσική νίκη στα πεδία των μαχών και στο διπλωματικό τραπέζι.
Ακόμη και οι δυτικοί αναλυτές, ακόμα και εκείνοι κοντά στον Λευκό Οίκο, συμφωνούν πως χωρίς πραγματική άσκηση πίεσης προς τη Μόσχα δεν πρόκειται να υπάρξει λύση στην κρίση στην Ανατολική Ευρώπη.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, παρότι έχει δεχτεί πλήγματα, επέλεξε να ακολουθήσει τη δική του στρατηγική, φέρνοντας στο προσκήνιο μια προσέγγιση που δεν δέχεται τίποτα λιγότερο από ολόκληρη την Ουκρανία υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Κιέβου.
Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει πώς θα αναγκαστεί η Ρωσία να υποχωρήσει, καθώς η αμερικανική βοήθεια σε όπλα και πόρους, παρά την τετραετή προσπάθεια, δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Η λύση μπορεί να κρύβεται σε μεθόδους που, όπως και η Μόσχα, θα εντείνουν την πίεση χωρίς να επιτρέπουν την αποκλιμάκωση, δημιουργώντας ένα νέο πεδίο διπλωματικών και στρατιωτικών παιχνιδιών.
Καταληκτικά, η εμπλοκή της Ρωσίας στη διαχείριση του πολέμου πρέπει να περιοριστεί, ενώ ο Λευκός Οίκος καλείται να επανεξετάσει τη στρατηγική του εάν επιθυμεί πραγματικά την ειρήνη.
Ο χρόνος που έχει δοθεί στον Πούτιν τους τελευταίους μήνες έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικός, και η ανάγκη για μια πιο αποφασιστική προσέγγιση γίνεται επιτακτική.
Ο Τραμπ, που φαίνεται να έχει προωθήσει περισσότερο το σχέδιο αυτό από τους προκατόχους του, πρέπει να προσαρμόσει την τακτική του, έχοντας ήδη δείξει ότι δεν διστάζει να επιβάλει στρατιωτικές ενέργειες, όπως οι επιθέσεις αμερικανικών μαχητικών στο Ιράν το περασμένο καλοκαίρι.
