Η Euroleague έπρεπε να πληρώνει τον Γιαννακόπουλο για να έρχεται στους αγώνες

. – Υπό το φως του πιο εκκωφαντικού “πράσινου” ξεσπάσματος

Κάθε σοβαρή διοργάνωση στον πλανήτη πληρώνει για να έχει σόου.
Η Euroleague, αντί να φροντίζει να διατηρεί το raison d’être της —το πάθος, το παραλήρημα, τη στιγμή που ξεπερνά τη λογική— ρίχνει ποινές. Πέντε αγωνιστικές στον Γιαννακόπουλο. Δηλαδή πέντε βραδιές χωρίς το στοιχείο που κρατά το θέαμα ζωντανό. Πέντε βραδιές με το κοινό να βλέπει μπάσκετ αποστειρωμένο, corporate, ας πούμε… sterilized madness. Σαν να κόβεις τα φτερά σε αετό και μετά να του λες «πέτα».

Γιατί, κυρίες και κύριοι, η Euroleague δεν είναι NBA. Δεν έχει τον ΛεΜπρόν, δεν έχει τον Στεφ, δεν έχει τις cheerleaders να πουλάνε θέαμα μεταξύ time-out και τη δικαιολογία του salary cap για να διατηρεί ψευδαισθήσεις ισότητας. Η Euroleague έχει τις ομάδες, τους οπαδούς… και κάτι ακόμα: τους τρελούς προέδρους που κρατάνε το αίμα της διοργάνωσης ζεστό. Όχι με μετοχές. Με ψυχή. Με ουρλιαχτά. Με face-to-face στα αποδυτήρια. Και ναι, με φραστικά πυρά στους διαιτητές. Όχι γιατί είναι σωστό. Αλλά γιατί έτσι συμβαίνει όταν είσαι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και κουβαλάς στην πλάτη σου την ιστορία ενός θρύλου που δεν ανέχεται να βλέπει το Final 4 να παίζεται σε συνθήκες… συνεδρίου logistics.

Ο Παούλιους Μοτεγιούνας βγήκε σαν υπουργός Εξωτερικών. “Λυπηρό”. Λες και μιλά για διαρροή εγγράφου, όχι για το αυθεντικό ανθρώπινο ξέσπασμα ενός ανθρώπου που δεν βλέπει τον Παναθηναϊκό ως προϊόν, αλλά ως κτήμα, ως βίωμα, ως θρησκεία. Και να πεις ότι είπε τίποτα κατακριτέο; Όχι. Ξέσπασε. Γιατί οι διαιτητές – αυτοί οι υπεράνω θεού και ανθρώπου παλικάρια της σφυρίχτρας – κατάφεραν πάλι να γράψουν το δικό τους αφήγημα στην ιστορία του ημιτελικού. Μόνο που κανείς δεν πλήρωσε να τους δει. Ούτε θα θυμάται τα ονόματά τους. Αλλά όλοι θα θυμούνται ποιος μπήκε στο ημίχρονο και φώναξε.

Ο Γιαννακόπουλος, είτε το αντέχετε είτε όχι, είναι ο τελευταίος αυθεντικός “ματς” αυτής της διοργάνωσης. Είναι αυτός που θα χτίσει γήπεδο ενώ οι άλλοι ακόμα τσακώνονται για τα ρέστα των δήμων. Αυτός που έχει αναστήσει έναν Παναθηναϊκό ετοιμόρροπο, ενώ άλλοι κάθονται σε πολυθρόνες και μετράνε likes. Είναι το ανικανοποίητο της νίκης. Το παραλήρημα της αδικίας. Η κάμερα που τρέμει γιατί κάτι συμβαίνει πίσω από αυτή.

Η Euroleague, αν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι θα πει μάρκετινγκ, θα του είχε στείλει λουλούδια. Θα του έλεγε “Δημήτρη, είσαι το Super Bowl μας”. Όχι πρόστιμα. Όχι αποκλεισμούς. Τουλάχιστον μην παριστάνετε τους ευαίσθητους, όταν έχετε στήσει Final 4 στο Άμπου Ντάμπι για να μαζέψετε πετροδόλαρα με το κεφάλι χαμηλά.

Η Euroleague ξεχνά τι την έκανε μεγάλη. Ή μήπως ποτέ δεν έγινε; Γιατί αν έγινε, τότε έγινε από κάτι τύπους σαν τον Γιαννακόπουλο. Που μπήκαν σαν παλαβοί στη σκηνή. Που έσπασαν τα αυγά. Που δεν ήρθαν να υπηρετήσουν το προϊόν, αλλά να το κατασπαράξουν. Που δεν είχαν εταιρικό πλάνο, αλλά πίστη. Και πίστη, αγαπητοί, δεν τιμωρείται.

Την επόμενη φορά που θα ζητήσετε επενδύσεις, τηλεοπτικά συμβόλαια ή ενδιαφέρον από νέα κοινά, θυμηθείτε το εξής:
Χωρίς τον Γιαννακόπουλο, δεν έχει ματς. Έχει απλώς παιχνίδι. Και ποιος θέλει να βλέπει παιχνίδι χωρίς κανέναν που να χάνει το μυαλό του γι’ αυτό;

Τον Γιαννακόπουλο δεν πρέπει να τον αποκλείετε. Πρέπει να τον παρακαλάτε.
Και στο κάτω κάτω — όπως λέει κι ο λαός — άμα δεν αντέχετε τη ζέστη, μην παίζετε με τον Παναθηναϊκό.