Η Eurovision ως πεδίο δοκιμών της Mossad
Γράφει ο… οποιοσδήποτε δεν πληρώθηκε από το ΥΠΕΞ του Ισραήλ
Δεν ήμουν ποτέ φαν της Eurovision. Αν ήθελα να δω φώτα, στρας και απολιτίκ ψευδοσεξουαλική επανάσταση, θα πήγαινα στο Pride της Μυκόνου – τουλάχιστον εκεί οι φούστες σηκώνονται για λόγους τίμιους, όχι γεωπολιτικούς. Όμως το φετινό πανηγύρι της EBU ξεπέρασε και τα πιο μυσταγωγικά όνειρα του Γκέμπελς: το Ισραήλ, χώρα σε ενεργή εμπόλεμη κατάσταση και με κατηγορίες για γενοκτονία να εκκρεμούν στη Χάγη, κατάφερε να μπει στο βάθρο – και μάλιστα όχι λόγω τραγουδιού, αλλά λόγω στρατηγικής ψήφου με drone χορηγίες.
Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Όχι, δεν ήταν θαύμα. Ήταν καμπάνια. Με διαφήμιση. Με αλγόριθμους. Με click farms και διπλωματική astroturfing. Με αποστολές «χαρούμενων» βίντεο σε λετονικά, αλβανικά, γερμανικά και ισπανικά που φωνάζουν: «Γειά σου Ευρώπη, είμαι το Hurricane!». Όχι, δεν είναι μετεωρολογικό φαινόμενο – είναι όνομα τραγουδιού. Και προφανώς σάρωσε. Όχι στα charts, αλλά στις targeted διαφημίσεις. Μιλάμε για στρατηγική αντίστοιχη του Cambridge Analytica με glitter.
Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι αυτά είναι συνωμοσιολογίες. Ο ίδιος ο Σαράνγκα, ανώτατος αξιωματούχος του ισραηλινού ΥΠΕΞ, βγήκε και το είπε: «Στήσαμε στοχευμένη καμπάνια για να ψηφίσουν υπέρ μας». Έπιασε. Όπως πιάνει πάντα όταν βάζεις λεφτά, big data και συναισθηματική εκμετάλλευση σε ένα format που έχει παραδοθεί αμαχητί στον influencerικό εθνολαϊκισμό.
Και μετά; Οι Ιρλανδοί – οι ίδιοι που έχουν βγει με σημαίες της Παλαιστίνης στους δρόμους – έδωσαν 10άρι στο Ισραήλ. Δεν ήταν θαύμα, ήταν bug. Ένα bug που σου έστελνε μήνυμα «ευχαριστούμε για την ψήφο σας στο Ισραήλ» ακόμα κι όταν ψήφιζες Κροατία. Όχι, δεν το έφτιαξε η Mossad. Το έφτιαξε ο digital manager του ΥΠΕΞ που πήρε παραπάνω μπόνους φέτος.
Το όλο σκηνικό θυμίζει παλιό ανέκδοτο: «Τι είναι η Eurovision; Ένα φεστιβάλ αγάπης, μουσικής και διπλωματικής εκπόρνευσης». Οι διοργανωτές απάντησαν ότι όλα καταγράφηκαν σωστά. Ναι, όπως καταγράφεται και ο “πόνος” των Παλαιστινίων – κάπου στα ψιλά της λίστας αναπαραγωγής του Spotify. Δεν υπάρχει νοθεία λένε. Μα φυσικά, γιατί να υπάρχει όταν έχεις τους μηχανισμούς να μετατρέψεις τη νόμιμη διαφήμιση σε χειραγώγηση συνείδησης;
Μιλάμε για το ίδιο το κράτος που ευαγγελίζεται ότι είναι start-up nation, μόνο που η μόνη startup που φαίνεται να αναπτύσσει είναι η επόμενη γενιά πολιτισμικής χειραγώγησης. Από την Netta στην Eden Golan – μια μετάλλαξη από το τρανς-φεμινιστικό απενοχοποιημένο κιτς στο δακρύβρεχτο εθνικό τραύμα σε packaging Dua Lipa.
Αλλά το καλύτερο; Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω της EBU) συνεχίζει να δίνει βήμα, να καταπίνει το δόλωμα και να προσποιείται ότι δεν βλέπει τίποτα. Eurovision λέει, όχι πολιτική. Και φυσικά όχι όταν δεν μας συμφέρει. Αν το είχαν κάνει οι Ρώσοι, θα τους είχαν στείλει πίσω στη Σιβηρία με εισιτήριο μετ’ επιστροφής. Αλλά το Ισραήλ; Είναι αλλιώς. Έχει PR.
Η Σλοβενία μίλησε. Και άλλες χώρες ίσως να παραπονέθηκαν. Αλλά η Ευρώπη σιώπησε. Γιατί εκεί που τελειώνει η μουσική, αρχίζει το lobbying. Και το Ισραήλ ξέρει καλά τα πλήκτρα. Δεν χρειάζεται να πατήσεις νότα – πατάς “sponsored”. Αν αυτή η Eurovision μας έμαθε κάτι, είναι πως δεν έχει σημασία ποιο τραγούδι τραγουδάς. Σημασία έχει ποιος το πληρώνει.
Υ.Γ. Αν ψάχνετε τους εγχώριους “γραμματοκομιστές” αυτής της προπαγάνδας, δείτε τα σχόλια όσων μιλούν για «σιωπηρή πλειοψηφία» που αγαπά το Ισραήλ. Όταν η σιωπή βαφτίζεται αγάπη, το μόνο που μένει είναι η αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Ή αλλιώς, mute.
