Ο Μισθός σου πέθανε. Τον έφαγε το κράτος

Πώς η Ελλάδα φορολογεί το όνειρο, σκοτώνει το μισθό και διώχνει τους ικανούς.

Καθόσουν ποτέ με έναν καφέ στο χέρι και τον πίνατε σιωπηλά, κοιτώντας τη μισθοδοσία σου σαν να κοιτάς το νεκρό σου; Αν όχι, μάλλον δεν ζεις στην Ελλάδα ή δεν ξεπέρασες ποτέ τις 30.000 ευρώ τον χρόνο. Γιατί από εκεί και πάνω, αδερφέ, δεν είσαι απλώς εργαζόμενος. Είσαι στόχος. Αν έχεις το θράσος να ζητάς και μια καλύτερη ζωή, τότε το κράτος σε κοιτάει με το βλέμμα του εφοριακού στο ταβερνάκι: με καχυποψία και πείνα.

Για πες μου, πώς λέγεται ένα σύστημα όπου ο εργοδότης πληρώνει 22% πάνω από το μισθό σου στο κράτος, εσύ πληρώνεις 45% κάτω από αυτό που βλέπεις στα χαρτιά σου, και ενδιάμεσα πετιέται η Εφορία, ο ΕΦΚΑ και το τέρας της γραφειοκρατίας να σου πάρουν και την ψυχή; Φορολογικός φεουδαλισμός με σύγχρονο interface. Ελλάδα λέγεται.

Και ύστερα σου λένε “γιατί φεύγουν τα παιδιά στο εξωτερικό;”
Μα γιατί, καλέ μου άνθρωπε, εδώ δουλεύεις σαν σκλάβος τεχνολογίας σε startup με όραμα και κουζίνα με ρύζι μπασμάτι, και όταν πάρεις τον πολυπόθητο “καλό μισθό”, ανακαλύπτεις ότι είσαι πλουσιότερος στο LinkedIn παρά στο ψυγείο σου. Μισθός €2.500 μικτά; Μην ανησυχείς, ο καθαρός σου θα είναι αρκετός για φασολάδα, Netflix του γείτονα και καλοκαίρι στο χωριό. Αν έχεις χωριό.

Ο Έλληνας μεσαίος μισθωτός μοιάζει με χαρακτήρα του Κάφκα που πάει κάθε μέρα σε μία δημόσια υπηρεσία, ζητάει αξιοπρέπεια και του δίνουν κωδικούς TaxisNet. Και σαν να μην έφτανε αυτό, από πάνω ακούς και τα επιδόματα. Επιδότηση για θερμοσίφωνα, επιδότηση για γυαλιά, επιδότηση για παγωτό. Και η μεσαία τάξη; Η μεσαία τάξη πληρώνει.

Το ακούμε καθημερινά. “Ποιος θα πάρει τον δρόμο;” Όχι τον πραγματικό, τον άλλον – αυτόν της εργολαβίας. “Ποιος θα φτιάξει τη νέα εφαρμογή; Ποιος θα χρηματοδοτήσει την επόμενη ‘κοινωνική δράση’;” Και πάντα, ΠΑΝΤΑ, η απάντηση είναι μία: Εσύ. Ο άνθρωπος των €1.800 καθαρά, που τόλμησες να μην πάρεις επίδομα ενοικίου επειδή ακόμα πληρώνεις δάνειο. Είσαι ο χορηγός του κράτους, αλλά χωρίς λογότυπο στην πλάτη σου.

Οι νέοι επιστήμονες φεύγουν. Όχι γιατί δεν αγαπούν την πατρίδα, αλλά γιατί θέλουν να αγαπήσουν και λίγο τον εαυτό τους. Έχεις δει τι σημαίνει “ειδικός” στο εξωτερικό; Δουλεύεις, πληρώνεσαι, προοδεύεις. Εδώ; Παλεύεις, καταθέτεις, φοβάσαι. Είσαι στην ουρά να πάρεις έγκριση για να ξεκινήσεις κάτι, και δίπλα σου είναι τρεις συνταξιούχοι που πήραν πίσω τις εισφορές τους στο τετραπλάσιο – και απαιτούν και δώρο Πάσχα.

Και για το φινάλε, το κερασάκι: στέγαση. Παλιά λέγαμε “να αγοράσω ένα σπίτι να στεριώσω”. Τώρα λες “να μη με πετάξει έξω ο ιδιοκτήτης”. Δύο μισθοί δεν φτάνουν για ένα νοίκι, δυο φροντιστήρια, και λίγο σελφσέρβις στο σούπερ μάρκετ. Αν χάσεις τη δουλειά σου, δεν μένεις απλά άνεργος. Γίνεσαι άστεγος με πτυχίο.

Η μεσαία τάξη έχει γίνει ο άνθρωπος-φάντασμα. Πληρώνει για όλα, δεν δικαιούται τίποτα, και τον κοροϊδεύουν κι από πάνω.

Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Δεν φταίνε οι αριθμοί. Φταίνε αυτοί που παριστάνουν πως κυβερνούν με Excel αλλά ζουν με αυταπάτες. Που νομίζουν πως αν ρίξουν άλλη μια “καλή ζαριά”, θα σωθούν.

Όχι, φίλε μου. Το ζάρι ρίχτηκε. Και έδειξε άσσο. Για εσένα. Πάλι.

Υ.Γ.: Μην ξεχάσεις να πληρώσεις την εφορία. Το κράτος πρέπει να αγοράσει άλλον έναν server για τη νέα πλατφόρμα “Έξυπνης Γραφειοκρατίας”. Θα κοστίσει 10 εκατομμύρια και θα κολλάει πιο πολύ κι από το μυαλό τους.