Το Αμερικανάκι που Ξύπνησε την Ελληνική Συνείδηση

Του Άκη Λιάντζουρα

Δεν ήμουν από εκείνους που είδαν την εκλογή Κασσελάκη με καλό μάτι. Για την ακρίβεια, όταν τον είδα πρώτη φορά με το χολιγουντιανό χαμόγελο και το απλανές βλέμμα του Harvard, σκέφτηκα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις υπέγραψε το πολιτικό του διαζύγιο από την ελληνική πραγματικότητα. «Ένας Τσίπρας με iPhone και green card», έλεγα τότε ειρωνικά σε φίλους. Έμοιαζε με διαφήμιση για startup, όχι για αρχηγός αριστερού κόμματος σε χώρα που οι μισοί ψηφοφόροι δεν έχουν καν e-banking.

Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους που μας ενοχλούν χωρίς να ξέρουμε γιατί, όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο περισσότερο τον παραδέχομαι. Και ξέρετε κάτι; Μάλλον το αμερικανάκι καλά τα λέει τελικά. Και, το σημαντικότερο, αρχίζει και να μαθαίνει.

Ο Κασσελάκης δεν μοιάζει με πολιτικό – και αυτό ήταν το μεγαλύτερό του μειονέκτημα. Τώρα, όμως, αρχίζει να μοιάζει με κάτι άλλο: με πολίτη. Με έναν άνθρωπο που έχει το θράσος να δείξει τα προσωπικά του, να κάνει την ιδιωτική του ζωή πολιτικό διακύβευμα, και να βγαίνει στο TikTok για να απαντήσει σε όσους νομίζουν πως η διαφάνεια είναι προνόμιο μόνο των «παλιών καλών ημερών». Και ξέρετε τι; Αυτό χρειάζεται η πολιτική. Κάποιον να λέει με άνεση μπροστά στην κάμερα: «Δεν χρωστάω, δεν φοβάμαι, και δεν πουλάω παπάδες».

Το τελευταίο του μήνυμα για το Πόθεν Έσχες ήταν χαστούκι σε όσους νόμιζαν ότι η υποκρισία είναι φυσικό συστατικό του πολιτικού παιχνιδιού. Σήκωσε το γάντι και χτύπησε εκεί που πονάει το σύστημα: στο προνόμιο. Τους είπε «εγώ δημοσιεύω το δικό μου, εσείς πότε θα το κάνετε;». Και δεν το είπε από βήμα της Βουλής, αλλά από το TikTok – γιατί εκεί είναι το κοινό που έχει πάψει να ελπίζει στη Βουλή.

Ελπίζω, ειλικρινά, να αρχίσει να ακούει και τους σωστούς συμβούλους. Τυχαίνει να γνωρίζω έναν. Πολιτική σκέψη υψηλής νοημοσύνης, από την εποχή Κώστα Καραμανλή – της πρώτης του φάσης, όχι των DVD. Αν ο Κασσελάκης θέλει πραγματικά να αφήσει αποτύπωμα, πρέπει να καταλάβει κάτι απλό: η επανάσταση δεν θα γίνει με hashtags. Χρειάζεται στρατηγική. Και μια πολιτική επικοινωνία που να χτίζει όραμα, αλλά και να το μεταφράζει σε γλώσσα που να καταλαβαίνει το ελληνακι που καπνίζει στο μπαλκόνι βλέποντας Star στις 11.

Δεν λέω πως είναι ο Μεσσίας – μακριά από εμάς τα θαύματα. Αλλά σε μια χώρα που οι πολιτικοί μιλούν σαν να απευθύνονται σε σεμινάριο δημοσίων υπαλλήλων, το ότι κάποιος τολμά να πει «εγώ είμαι εδώ, με το παρελθόν μου, τα λάθη μου, τις εταιρείες μου και τον άντρα μου», ε, είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα.

Η συνέχεια θα είναι σκληρή. Θα τον στοχοποιήσουν, θα τον λασπώσουν, θα τον προκαλέσουν να σκύψει. Το ερώτημα είναι αν θα αντέξει, και – πιο σημαντικό – αν θα μπορέσει να φτιάξει δομές συμμετοχικής δημοκρατίας μέσα σε έναν μηχανισμό που μέχρι τώρα ειδικευόταν στην αδιαφάνεια, το ρουσφέτι και την αναβολή.

Αν το κάνει, θα έχει γράψει ιστορία. Αν όχι, θα είναι ακόμη ένας ωραίος τύπος που απέτυχε γιατί νόμιζε πως το Instagram είναι πιο δυνατό από το Κολωνάκι.

Μα, μέχρι στιγμής; Το αμερικανάκι, μάλλον, είναι πιο Έλληνας από όσους μας κυβέρνησαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Και αυτό, από μόνο του, είναι μια αρχή.